က်မေလးစားရေသာ သတင္းေထာက္တစ္ဦး

ေလးစားသမွူနွင့္ သူ့ကိုက်မ ဆရာဟုေခၚပါရေစ...
ေလးစားထိုက္ေသာ သူ၏စိတ္ဓာတ္ ..သူ၏ပညာ..သူ၏အေတြးအေခၚအယူအဆမ်ား
က်မတို့အတြက္ တစ္နာရီေလာက္သူနွင့္စကားေျပာျကည့္လွ်င္ (ယူတတ္လွ်င္ရမည့္)
သူဆီက အဖိုးတန္အသိပညာမ်ား....

သူကေတာ့ အျခားသူမဟုတ္ပါ ..မိုးမခသတင္းစာမွ သတင္းေထာက္ ကိုေလာအယ္စိုး ျဖစ္ပါသည္
က်မ ဆရာ့ကိုအင္မတန္ ေလးစားမိပါသည္..
မိုးမခတြင္ ဆရာ့ေဆာင္းပါးပါလာလွ်င္ ခင္ပြန္းသည္နွင့္က်မ ဖတ္ျဖစ္ေအာင္ဖတ္ျျကသည္။
လုူပံုက ပိန္ပိန္ပါးပါး..စကားေျပာလွ်င္ နူးညံ့ျပီးယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ့စြာ ေျပာတတ္သည္။
ဆရာ့စကားအသံုးအနွဳန္းမ်ားက ေလးနက္ျပီးအနက္ကို လိုရင္းနွင့္ထိထိေရာက္ေရာက္ရွိလွသည္။
အမူအရာယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ ့ျပီး ေအးေအးေဆးေဆးရွိလွသည္..ဆရာသည္ စာအုပ္စုေစာင္း
ရသည္ကို၀ါသနာပါသည္ထင္၏။ သူ ့ေနအိမ္သူ့အခန္းတြင္ စာအုပ္စင္ေလးကိုသပ္သပ္ရပ္ရပ္ေလးေတြ့
ရ၏...စာအုပ္မ်ားကိုသပ္ရပ္ေသခ်ာစြာ ပလတ္စတစ္ကာဘာဖံုးထားသည္။ က်မတို့ေနရာတြင္
ျမန္မာစာအုပ္မ်ား အလြယ္မရနုိင္ပါ.ဖတ္ခ်င္လ်ွင္ ျမန္မာျပည္မွ ေစ်းျကီးေပးျပီး ျပန္မွာ၀ယ္ရသည္
ရသေလာက္မွာ၀ယ္ကာ သူေဆာင္းထားသည္မွာ က်မအထင္ အုပ္ေရ၃၀၀ခန့္ရွိမည္။
က်မအဖို့ ထိုစာအုပ္စင္ေလးကိုေတြ့ရသည္မွာ ေရငတ္တုန္းေရတြင္းထဲ က်သည့္နွယ္..။
ဆရာထံေတာင္းဖတ္ေတာ့ က်မအတြက္ ပထမဆံုးဆရာေန၀န္းျမင့္ရဲ့ အိမ္ကေလး၁၆လံုးစာအုပ္နွင့္
ဆရာမဂ်ဴးရဲ ့ တိမ္နွင့္ခ်ည္တဲ့ျကိုး..စာအုပ္၂အုပ္ေပးဖတ္ပါတယ္..
ခင္ပြန္းသည္အတြက္ေတာ့ ဆရာေရႊဥေဒါင္းရဲ့ စာအုပ္အထူျကီးတစ္အုပ္ေပးပါတယ္.
ဆရာက က်မတို့အိမ္ကိုလာလွ်င္ သူ့ဘ၀အေတြ့အျကံုမ်ားအေျကာင္း၊သူနွစ္သက္ေသာစာေရးဆရာမ်ားအေျကာင္း
ဘာသာေရးအေျကာင္းနွင့္ ယခုလက္ရွိျကံုေတြရေသာ လူေနမွူစရုိက္ စသျဖင့္စီကာပတ္ကံုးေျပာ
ျပတတ္သည္။ ဆရာနွငိ့စကားေျပာရတာ စိတ္၀င္စားဖြယ္ေကာင္းသလို အသိပညာလဲတိုးပါသည္

"ေျသာ္..လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္နွစ္တုန္းက က်ေတာ့ကို ဘယ္သူမွမသိဘူးဗ်...."
ဆရာဆုိလိုသည္မွာ သူယခုလိုသတင္းေထာက္တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာလိမ့္မည္ဟု ထင္ထားပံုမရေခ်။
ဆရာအရည္အခ်င္းနွင့္ ဒီအလုပ္သင့္ေတာ္လွပါသည္။
က်မကေတာ့ ဆရာ၏နာမည္ရခ်င္စိတ္ မရွိပံုကို ေလးစားရျပန္ပါသည္။

(ဆရာ့စကားျကားေတာ့ နာမည္လိုခ်င္သည့္ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ကို
မဆီမဆိုင္ သြားသတိရမိေသးသည္။ သူကေျပာသည္..နာမည္ျကီးခ်င္လွ်င္ လူသိမ်ားေသာ
၀က္ဆိုက္ဒ္တြင္ သူငယ္ခ်င္းအကူအညီျဖင့္ စာမ်ားကဗ်ာမ်ား တင္မည။္
ျပီးလွ်င္ဘေလာ့တစ္ခုဖြင့္ျပီး လူသိမ်ားသည့္နိုင္ငံေရးဘေလာ့တစ္ခုတြင္ သူ့၏ဘေလာ့ကို
တင္လိုက္ျခင္းျဖင့္နာမည္ရနိုင္သည္ ဟုဆိုသည္။ က်မသူ ့ကိုျကည့္ရင္း ဘာမွမေျပာနိုင္ပဲ
ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္ရသည္။ နာမည္တစ္လံုးရဖို့ လြယ္လိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။)

ျပီးေတာ့ဆရာက စာေရးဆရာျကီးေန၀န္းျမင့္ကို သိပ္ေလးစားလြန္းလို့ ေနထိုင္ရာအရပ္ကို
အေရာက္သြားေတြ့ခဲ့သည့္ေျကာင္း ၊ တကၠသိုလ္တက္စဥ္က အဂၤလိပ္စာကို ေလ့လာခဲ့ပံုမ်ားကိုေျပာျပသည္။
ဆရာသည္ အမွန္တရားကိုျမတ္နုိးသူျဖစ္၏ ။
မည္သူ့ကိုမဆို အေရးအေျကာင္းဆိုလွ်င္ ေရဆံုးေျမဆံုးလိုက္ ကူညီေပးတတ္သူျဖစ္သည္။
ဆရာသည္ ျမန္မာ ကရင္ အဂၤလိပ္ သံုးဘာသာကို ေကာင္းေကာင္းတတ္ကၽြမ္း၏ ။
ထို့ျပင္ ပညာရဲရင့္ ပြဲလည္တင့္ ဆိုသည့္အတိုင္း မိမိလူမ်ဳိးမ်ားအတြက္ ေျပာရဲ ဆိုရဲရွိျပီး အားကိုးရပါသည္။
စာအေရးအသားေကာင္းသလို စကားေျပာ အင္မတန္ေကာင္း၏။
စကားေျပာေကာင္းသလို စိတ္ထားကလဲေကာင္းပါသည္။
က်မတို့ဇနီးေမာင္နွံကို ညီအကိုေမာင္နွမလို အျမဲသြန္သင္ေလ့ရွိသည္ ။
သူေျပာသည့္စကားတစ္ခြန္းကို က်မစိတ္ထဲစြဲစြဲျမဲျမဲ ရွိလွသည္။

"ဘ၀ဆိုတာ တေန့တာ တေန့တာ ေသးေသးေလးေတြကို ေပါင္းစပ္ထားတာ..
အဲဒိတေန့တာေလးေတြကို အဓိပါယ္ရွိရွိတန္ဖိုးရွိရွိုျဖတ္သန္း နုိင္ဖို့ပဲလိုတယ္
ကိုယ့္အိမ္ေထာင္ဘက္ကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ လူေတြနဲ့ ဆက္ဆံရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ရဲ့ေမတၱာကိုျပပါ..
အဲဒါ အေကာင္းဆံုးတန္ဖိုးရွိေအာင္ေနျခင္းပဲ"

ဆရာနွင့္အသိမိတ္ေဆြ ျဖစ္ရျခင္း ။ရင္းနွီးရျခင္းမွာ က်မအတြက္ အင္မတန္၀မ္းသာပီတိျဖစ္ရပါသည္။
ေနာက္ထပ္ ဆရာ့လိုလူမ်ဳိး မိတ္ေဆြျဖစ္ခြင့္ရွိလ်ွင္ ရခ်င္ပါေသး၏။