သူမ၏မ်က္၀န္းမ်ားရီေ၀စြာအေ၀းသို ့ေငးေန၏။နူတ္ခမ္းမ်ားကိုလဲခပ္တင္းတင္းေစ့ထားလ်ွက္။
သူမတစ္ခုခုကိုေတြးေနပါသလား။သူမ၏ခပ္စိိိိိိိိိိိ္ပ္စိပ္မ်က္ေတာင္မ်ားကိုက်ေနာ္စိတ္မွန္းျဖင့္ေရ
တြက္ေနမိသည္။က်ေတာ္တို ့၂ေယာက္ျကားတိတ္ဆိတ္မူကျကီးစိုးေန၏။
သူမက်ေတာ့္မ်က္၀န္းမ်ားကိုတခ်က္ခပ္စိုက္စိုက္ျကည့္ျပီးမ်က္နွာလြဲသြားသည္။
တခုခုေျပာဖို ့သူမေတြေ၀ေနပါသလား။
က်ေတာ့္နားကိုရုတ္တရပ္မယံုနူိင္ေအာင္ျဖစ္သြား၏။
ရုတ္တရပ္အလဲထိုးခံရသလိုက်ေတာ့္ရင္ထဲေအာင့္သြား၏။ခဲလံုးတစ္လံုးကိုက်ေတာ္ကန္ထုတ္ပစ္လိုက္သည္။
ထိုစကားကိုက်ေတာ္ေျပာလိုက္သလားမေရရာ။သူမေခါင္းငုံ ့မ်က္လႊာခ်ကာတိတ္ဆိတ္ေနသည္။
သူမနူတ္ခမ္းမ်ားကိုတင္းတင္းေစ့ထား၏။မ်က္၀န္းတို ့ကေျမျပင္ကိုသာခပ္စိုကစိုက္ျကည့္ေနသည္။
သြား...ထြက္သြားစမ္းပါ..ဟုေအာ္ပစ္လိုက္ရမလား။က်ေတာ့္ရင္ထဲပူေလာင္လြန္းလွသည္။
သူမကိုက်ေတာ္ရက္ရက္စက္စက္မုန္းပစ္ခ်င္ပါသည္။အခ်စ္ကခါးလြန္းလွ၏။
ေက်းဇူးျပဳျပီးခ်စ္ခဲ့ပါတယ္လို ့ေျဖလိုက္စမ္းပါမိုးရယ္...သူမနူတ္ခမ္းမ်ားကိုက်ေတာ္ေမ်ွာ္လင့္ျခင္းျကီးစြာ
ျဖင့္အသက္ရွဴဖို ့ပင္ေမ့ေနခဲ့သည္။
က်ေတာ္မယံုနုိင္စြာသူမကိုေငးေမာေနခဲ့ပါသည္။ဒီစကားေတြကိုသူမေျပာေနတာဟုတ္ရဲ ့လားဟု
က်ေတာ္သံသယျဖစ္ေနေသးသည္။နူးညံလွပေသာသူမနုတ္ခမ္းမ်ားမွဒီလိုစကာမ်ားကိုက်ေတာ္တသက္လံုး
မေမ်ွာ္လင့္ခဲ့။က်ေတာ္လူကဲခတ္ေတာ္ေတာ္ညံ့ပါသည္။
တိုးတိတ္စြာစြန္ ့ခြာသြားေသာသူမေျခသံကိုက်ေတာ္ျကားေနရသည္။တျဖည္းျဖည္းေ၀းကာေ၀းကာသြားသည္။
လွည့္မျကည့္နဲ ့။လံုး၀လွည့္မျကည့္နဲ ့။က်ေတာ့္နွလံုးသားကသူမနဲ့ပါသြားခဲ့ပါသလား။က်ေတာ့္ပတ္၀န္းက်င္
တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္သြား၏။သစ္ရြက္ေလးတစ္ရြက္က်ေတာ့္ပုခံုးစြန္းေပၚေျကြက်လာသည္။
ထိုေနရာတြင္က်ေတာ္အခ်ိန္အေတာ္ျကာရပ္ေနမိခဲ့သည္။သြားရင္းရုပ္တရပ္လမ္းစေပ်ာက္သလိုပင္။
က်ေတာ္ဦးတည္ရာမဲ့ရပါမလား။မျဖစ္နူိင္ပါ...။
အိမ္တြင္မုန့္ဟင္းခါးလွည္းကိုတြန္းကာေနစဥ္ေစ်းေရာင္းတြက္ေသာ က်ေတာ္မိခင္...
ေလျဖတ္ကာကိုယ္တျခမ္းေသေနေသာက်ေတာ္ဖခင္....
ေက်ာင္းမျပီးေသးေသာညီေလးနွင့္ညီမေလး... ။
က်ေတာ္လမ္းစေပ်ာက္လို ့မျဖစ္ပါ။အသဲကြဲျပီးနွလံုးသားကိုအရက္နွင့္စိမ္ေသာေယာက္်ားမ်ားထဲတြင္
က်ေတာ္မပါေစရ။ေကာင္းကင္ျကီးကိုေမာ့ျကည့္ရင္းတခ်က္ရယ္ေမာပစ္လိုက္ပါသည္။
က်ေတာ့္ေျခလွမ္းမ်ားကမိသားစုရွိရာအိမ္ေလးသို ့ဦးတည္လိုက္သည္။ဒီေန ့လခထုတ္ေသာေျကာင့္
အေဖ့အတြက္ေဆးနွင့္မိသားစုစားရန္ေခါက္ဆြဲေျကာ္၀င္၀ယ္မည္။
က်န္ေသာပိုက္ဆံအားလံုးကိုအေမ့ကိုအပ္ရမည္။
ေရွ့ဆက္ျပီးမိသားစုအတြက္က်ေတာ္ျကိုးစားရပါဦးမည္။
အားလံုးကို ခ်စ္ခင္ ေလးစားလွ်က္
ယြန္း
သူမတစ္ခုခုကိုေတြးေနပါသလား။သူမ၏ခပ္စိိိိိိိိိိိ္ပ္စိပ္မ်က္ေတာင္မ်ားကိုက်ေနာ္စိတ္မွန္းျဖင့္ေရ
တြက္ေနမိသည္။က်ေတာ္တို ့၂ေယာက္ျကားတိတ္ဆိတ္မူကျကီးစိုးေန၏။
"ေမာင့္ကိုေျပာစရာရွိတယ္ဆို...ေျပာေလမိုး.....ရုံးကတန္းလာခဲ့တာအိမ္ေတာင္မေရာက္ေသးဘူး'
သူမက်ေတာ့္မ်က္၀န္းမ်ားကိုတခ်က္ခပ္စိုက္စိုက္ျကည့္ျပီးမ်က္နွာလြဲသြားသည္။
တခုခုေျပာဖို ့သူမေတြေ၀ေနပါသလား။
"မိုးလက္ထပ္ေတာ့မယ္ေမာင္...အိမ္ကေပးစားတဲ ့လူနဲ ့..."
က်ေတာ့္နားကိုရုတ္တရပ္မယံုနူိင္ေအာင္ျဖစ္သြား၏။
"ဘာ...မိုးဘာေျပာလိုက္တယ္...ျပန္ေျပာစမ္းပါဦး...ေမာင္နားမရွင္းလို ့..."
"ဟုတ္တယ္ေမာင္...တကယ္ေျပာေနတာ..."
ရုတ္တရပ္အလဲထိုးခံရသလိုက်ေတာ့္ရင္ထဲေအာင့္သြား၏။ခဲလံုးတစ္လံုးကိုက်ေတာ္ကန္ထုတ္ပစ္လိုက္သည္။
"မိုးကတိမတည္ဘူး..."
ထိုစကားကိုက်ေတာ္ေျပာလိုက္သလားမေရရာ။သူမေခါင္းငုံ ့မ်က္လႊာခ်ကာတိတ္ဆိတ္ေနသည္။
'ေတာက္..တဖက္သတ္ျကီးကြာ..".
သူမနူတ္ခမ္းမ်ားကိုတင္းတင္းေစ့ထား၏။မ်က္၀န္းတို ့ကေျမျပင္ကိုသာခပ္စိုကစိုက္ျကည့္ေနသည္။
"မိုးကိုခြင့္လႊတ္ပါေမာင္..."
သြား...ထြက္သြားစမ္းပါ..ဟုေအာ္ပစ္လိုက္ရမလား။က်ေတာ့္ရင္ထဲပူေလာင္လြန္းလွသည္။
သူမကိုက်ေတာ္ရက္ရက္စက္စက္မုန္းပစ္ခ်င္ပါသည္။အခ်စ္ကခါးလြန္းလွ၏။
"ေမာင္ေနာက္ဆံုးေမးမယ္...မိုးေမာင့္ကိုခ်စ္ခဲ့ရဲ ့လား.."
ေက်းဇူးျပဳျပီးခ်စ္ခဲ့ပါတယ္လို ့ေျဖလိုက္စမ္းပါမိုးရယ္...သူမနူတ္ခမ္းမ်ားကိုက်ေတာ္ေမ်ွာ္လင့္ျခင္းျကီးစြာ
ျဖင့္အသက္ရွဴဖို ့ပင္ေမ့ေနခဲ့သည္။
"ဘ၀တစ္ခုတည္ေဆာက္တဲ့အခါအခ်စ္ကအဓိကက်လို ့လားေမာင္...
မိုးဘ၀တစ္ခုလံုးကိုပံုျပီးအခ်စ္နဲ ့ေလာင္းေျကးမထပ္ရဲဘူး...မိုးမစြန္ ့စားရဲဘူး..."
"တူနွစ္ကိုယ္တဲအိုပ်က္မွာေနရေနရဆိုတာစာအုပ္ေတြ..ရုပ္ရွင္ေတြထဲမွာပဲရွိတာပါေမာင္
လက္ေတြ ့မွာအခ်စ္တစ္ခုထဲနဲ ့ျပီးတာမွမဟုတ္တာ..."
က်ေတာ္မယံုနုိင္စြာသူမကိုေငးေမာေနခဲ့ပါသည္။ဒီစကားေတြကိုသူမေျပာေနတာဟုတ္ရဲ ့လားဟု
က်ေတာ္သံသယျဖစ္ေနေသးသည္။နူးညံလွပေသာသူမနုတ္ခမ္းမ်ားမွဒီလိုစကာမ်ားကိုက်ေတာ္တသက္လံုး
မေမ်ွာ္လင့္ခဲ့။က်ေတာ္လူကဲခတ္ေတာ္ေတာ္ညံ့ပါသည္။
"မိုးသြားေတာ့မယ္ေမာင္...နူတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္..."
တိုးတိတ္စြာစြန္ ့ခြာသြားေသာသူမေျခသံကိုက်ေတာ္ျကားေနရသည္။တျဖည္းျဖည္းေ၀းကာေ၀းကာသြားသည္။
လွည့္မျကည့္နဲ ့။လံုး၀လွည့္မျကည့္နဲ ့။က်ေတာ့္နွလံုးသားကသူမနဲ့ပါသြားခဲ့ပါသလား။က်ေတာ့္ပတ္၀န္းက်င္
တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္သြား၏။သစ္ရြက္ေလးတစ္ရြက္က်ေတာ့္ပုခံုးစြန္းေပၚေျကြက်လာသည္။
ထိုေနရာတြင္က်ေတာ္အခ်ိန္အေတာ္ျကာရပ္ေနမိခဲ့သည္။သြားရင္းရုပ္တရပ္လမ္းစေပ်ာက္သလိုပင္။
က်ေတာ္ဦးတည္ရာမဲ့ရပါမလား။မျဖစ္နူိင္ပါ...။
အိမ္တြင္မုန့္ဟင္းခါးလွည္းကိုတြန္းကာေနစဥ္ေစ်းေရာင္းတြက္ေသာ က်ေတာ္မိခင္...
ေလျဖတ္ကာကိုယ္တျခမ္းေသေနေသာက်ေတာ္ဖခင္....
ေက်ာင္းမျပီးေသးေသာညီေလးနွင့္ညီမေလး... ။
က်ေတာ္လမ္းစေပ်ာက္လို ့မျဖစ္ပါ။အသဲကြဲျပီးနွလံုးသားကိုအရက္နွင့္စိမ္ေသာေယာက္်ားမ်ားထဲတြင္
က်ေတာ္မပါေစရ။ေကာင္းကင္ျကီးကိုေမာ့ျကည့္ရင္းတခ်က္ရယ္ေမာပစ္လိုက္ပါသည္။
က်ေတာ့္ေျခလွမ္းမ်ားကမိသားစုရွိရာအိမ္ေလးသို ့ဦးတည္လိုက္သည္။ဒီေန ့လခထုတ္ေသာေျကာင့္
အေဖ့အတြက္ေဆးနွင့္မိသားစုစားရန္ေခါက္ဆြဲေျကာ္၀င္၀ယ္မည္။
က်န္ေသာပိုက္ဆံအားလံုးကိုအေမ့ကိုအပ္ရမည္။
ေရွ့ဆက္ျပီးမိသားစုအတြက္က်ေတာ္ျကိုးစားရပါဦးမည္။
အားလံုးကို ခ်စ္ခင္ ေလးစားလွ်က္
ယြန္း
2 comments:
အဆင္မေျပတဲ့ ဘ၀နဲ႔ အခ်စ္ဆိုတာ
မွတ္ေက်ာက္နဲ႔ ေရႊ လိုပါပဲ...
အစမ္းသပ္ခံတဲ့ ႏွလံုးသားေတြရိွပါတယ္
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စာေကာင္းေလးတပုဒ္ပါ
(ရုပ္တရပ္ ဆိုတာထက္ ရုတ္တရက္...ျက ထက္ ၾက ဆိုရင္ပိုေကာင္းမယ္လို႔ ထင္မိတယ္)
ခင္မင္ေသာ စိတ္ျဖင့္အၾကံေပးျခင္းအား နားလည္ေပးမယ္လို႔ ယံုၾကည္ပါသည္။
..ခင္မင္ေသာအားျဖင့္...(ျမစ္က်ဳိးအင္း)
အၾကံေပးပါ့ရေစ
စာေၾကာင္းေတြကို Spacebar ျခားသင့္ပါတယ္။
မျခားေတာ့ စာေတြက ေရာေထြးေနပါတယ္။
အားေပးေနပါတယ္။
ခင္မင္လွ်က္ ဖိုးဂ်ယ္
Post a Comment