ကေလးအေတြး

၁)
အိမ္ေျပာင္းတာ မၾကာေသးတဲ့ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးက သူ႔အိမ္ေဘးမွာ ဆင္းရဲသားအိမ္ေလး တစ္အိမ္ရွိေနတာကို သတိထားလိုက္မိတယ္။ ဆင္းရဲသားအိမ္မွာ မုဆိုးမနဲ႔ ကေလးႏွစ္ေယာက္ေနတယ္။
တစ္ညမွာ ရပ္ကြက္တစ္ခုလံုး ရုတ္တရက္ မီးျပတ္သြားခဲ့တယ္။ မီးျပတ္ေတာ့ အမ်ဳိးသမီးက ဖေယာင္းတုိင္ထြန္းျပီး ေနတယ္။ သိပ္မၾကာဘူး... တစ္စံုတစ္ေယာက္ရဲ႕ တံခါးေခါက္သံကို သူၾကားလိုက္တယ္။ တံခါးဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ေဘးအိမ္က ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ စိတ္လႈပ္ရွားတဲ့အသံနဲ႔ "အန္တီ.. အန္တီတို႔အိမ္မွာ ဖေယာင္းတိုင္ရွိလား" လို႔ ေမးလိုက္တယ္။

အမ်ဳိးသမီးက " အင္း.. ဆင္းရဲလြန္းလို႔ ဖေယာင္းတိုင္ေတာင္ မဝယ္ႏိုင္ပါလား? ခဏခဏ လာေတာင္းေနမွာစိုးတယ္။ ေပးလို႔မျဖစ္ဘူး.." လို႔ေတြးျပီး "မရွိဘူး" လို႔ အသံမာနဲ႔ ေအာ္ျပီး တံခါးပိတ္ဖို႔ ျပင္လိုက္တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကေလးငယ္က မ်က္ႏွာခ်ဳိေလးနဲ႔ "အန္တီက အိမ္ေျပာင္းလာစမို႔ ဖေယာင္းတိုင္ မရွိဘူးဆိုတာ သမီးတို႔သိတယ္။ ေမွာင္မဲမဲထဲမွာ အန္တီေၾကာက္ေနမွာစိုးလို႔ သမီး ဖေယာင္းတိုင္ လာပို႔တာ" လို႔ ေျပာျပီး အက်ၤီအိတ္ထဲ ထည့္ထားတဲ့ ဖေယာင္းတိုင္ကို ထုတ္ေပးလိုက္တယ္။
အမ်ဳိးသမီးမွာ ဘာမွျပန္မေျပာႏိုင္ဘဲ ကေလးငယ္ကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ေပြ႔ဖက္ထားလိုက္ေတာ့တယ္။
၂)
႐ံုးပိတ္ရက္ တစ္ညေနမွာ ဇနီးနဲ႔ ကေလးကိုေခၚျပီး ျမစ္ဆိပ္နား ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ေနမဝင္ခင္ ဆိပ္ကမ္းတစ္ေလွ်ာက္ အေပ်ာ္သေဘာၤစီးဖို႔ ကြ်န္ေတာ္လက္မွတ္ ဝယ္လိုက္တယ္။ စီးတဲ့လူေတြမ်ားလို႔ လက္မွတ္ဝယ္ျပီး ကမ္းစပ္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သေဘာၤအလာကို ထိုင္ေစာင့္ေနခဲ့ၾကတယ္။
ညေနဆည္းဆာမွာ လမ္းမီးေတြ ဟိုတစ္ခု ဒီတစ္ခု လင္းလာၾကတယ္။ သေဘာၤေစာင့္ေနတုန္း ကေလးငယ္တစ္ခ်ဳိ႕က မီးအလင္းေရာင္နဲ႔ ဆဲြေဆာင္ခံရတဲ့ ပိုးဖလံေတြလို ဓာတ္မီးတိုင္ေအာင္ ေဆာ့ကစားဖို႔ စုေဝးေရာက္ကုန္ၾကတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႔က မီးေရာင္ေအာက္မွာ ေဆာ့ကစားေနၾကတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႔က ခါးကုန္းျပီး တစ္ခုခုကို ေရြးေကာက္ေနၾကတယ္။
အေဝးက သေဘာၤဥၾသဆဲြသံကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၾကားလိုက္ရတယ္။ မိခင္တစ္ခ်ဳိ႔က ကေလးငယ္ကို ျပန္လာခဲ့ဖို႔ ေအာ္ေခၚေနၾကတယ္။ ကေလးေတြရဲ႕ ရယ္ေမာသံ ေအာ္ဟစ္ေျပးလႊားသံေတြက ကမ္းစပ္တစ္ခုလံုး ျပည့္လွ်ံသြားခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တန္းစီျပီး သေဘာၤေပၚ တက္ေနတုန္းမွာ မိခင္တစ္ဦးရဲ႕ ၾကိမ္းေမာင္းသံကို ကြ်န္ေတာ္ၾကားလိုက္မိတယ္။
"ပစ္ထုတ္လိုက္.. အကုန္ပစ္ထုတ္လိုက္... ၾကည့္စမ္း တစ္ကိုယ္လံုး ညစ္ပတ္ေနတာပဲ။ မထိုင္ခ်ပါနဲ႔... မထိုင္ခ်ပါနဲ႔လို႔ ေျပာတာကို နားမေထာင္ဘူး"
ကြ်န္ေတာ္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကမ္းစပ္ေဘးမွာ ရပ္ေနတဲ့ ကေလးငယ္ကုိ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ ေတြ႔လုိက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ လက္ဖဝါးတစ္ခုကို တင္းတင္း ဆုတ္ကိုင္ထားတုန္းပဲ။ သေဘာၤေပၚမွာ လူေတြမ်ားသထက္ မ်ားလာခဲ့တယ္။ သေဘာၤကလူေတြ ကြ်န္ေတာ့္လိုပဲ အဲဒီသားအမိကို စိတ္ဝင္တစား ၾကည့္ေနၾကတယ္။
"ငါေျပာေနတယ္.. ပစ္ထုတ္လိုက္" အသံမာလိုက္၊ ေပ်ာ့လိုက္နဲ႔ မိခင္က ကေလးလက္ထဲက ဆုတ္ကိုင္ထားတဲ့ အရာကို ပစ္ထုတ္ဖို႔ ေျပာေပမယ့္ အရာမေရာက္ခဲ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုး မိခင္က ကေလးငယ္ရဲ႕ တင္းတင္းဆုတ္ထားတဲ့ လက္ကို ဆဲြျဖဲလိုက္တယ္။ လက္ထဲမွာ ဆုတ္ကိုင္ထားတာက အျပာေရာင္ ေက်ာက္စရစ္ခဲေလးေတြ၊ ေကာင္းကင္ေပၚက ၾကယ္ေလးေတြ ေၾကြက်လာသလုိပဲ ကမ္းေျခမွာ ေက်ာက္စရစ္ခဲေတြ ဟိုဒီလိွမ့္ဆင္းကုန္တယ္။
"ဝါး... သားက ေမေမ့ကုိ ဆဲြၾကိဳးလုပ္ေပးမလို႔ ေကာက္လာတာ" လို႔ ေအာ္ငိုေတာ့တယ္။ ကေလးငိုသံက သေဘာၤအင္ဂ်င္သံထက္ ပိုက်ယ္ေလာင္ေနခဲ့တယ္။
သေဘာၤကမ္းက ခြါျပီ။ သူတို႔သားအမိ သေဘာၤေပၚ တက္မလာခဲ့ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္လွည့္ၾကည့္ေတာ့ အေမက သားကုိ တင္းတင္းေလး ေပြ႔ဖက္ထားတာ ေတြ႔လိုက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ေဘးမွာ ရပ္ေနတဲ့ ဇနီးက အခုနား သားေလးေပးခဲ့တဲ့၊ ညစ္ပတ္တယ္လို႔ ထင္ခဲ့တဲ့ ေက်ာက္စရစ္ခဲေတြကို စိတ္ပါလက္ပါ ေရတြက္ေနခဲ့တယ္။
စိတ္ပညာရွင္ေတြရဲ႕ ေျပာခ်က္အရ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ အတင္းအဓမၼ၊ ၾကမ္းတမ္းျခင္းေတြရဲ႕ အရင္းခံက အမ်ားအားျဖင့္ မိခင္ကေန လာတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အဓိကအားျဖင့္ အေျပာအဆို ရိုင္းစိုင္းျခင္းကို အမ်ားဆံုး ေတြ႔ရေလ့ရွိတယ္။ ဥပမာ.. မိခင္က အျမဲတမ္းလိုလို ကေလးငယ္ကို တံုးအတယ္လို႔ ဆဲဆိုခဲ့ရင္ ကေလးငယ္ဟာ တကယ္ပဲ တံုးအမွာကို ဝန္မေလးတတ္ၾကေတာ့ဘူး။
အိမ္ေရာက္ျပီးေနာက္ ေက်ာက္ခဲေတြကို ပုလင္းတစ္လံုးထဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ထည့္လိုက္ျပီး ျမင္သာတဲ့ ေနရာမွာ တင္ထားလိုက္တယ္။ အဲဒီေနာက္ မိသားစုၾကားက ဆက္ဆံေရးေတြဟာ သိသိသာသာ တိုးတက္လာခဲ့တယ္။ ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ လုပ္ရပ္တစ္ခ်ဳိ႕ကို အျပစ္ျမင္လာတဲ့အခါ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ဇနီးက ပုလင္းထဲက ေက်ာက္ခဲေလးေတြကို ကိုင္လႈပ္ၾကည့္တတ္တယ္။ ကေလးငယ္ရဲ႕ ရူေထာင့္ကေန ဝင္ေရာက္ ခံစားၾကည့္ျပီး ျပႆနာကို ဘယ္လိုေျဖရွင္းသင့္သလဲလို႔ စဥ္းစားၾကတယ္။ ဒီေက်ာက္စရစ္ခဲေလးေတြေၾကာင့္ ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ အျပစ္ကင္းတဲ့ ႐ိုးသားမႈတစ္ခ်ဳိ႔ကို ကြ်န္ေတာ္ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္လိုက္ရတယ္။