ေနျခစ္ျခစ္ေတာက္ပူေနသည္။လူမ်ားက ပူလြန္းသျဖင့္ ထီး၊ဦထုပ္၊ေနကာမ်က္မွန္ စသျဖင့္ေနေရာင္မွအကာအကြယ္ရရန္ ၀တ္ဆင္ထားျကသည္။
အားလပ္ရက္ျဖစ္ေသာေျကာင့္ လူအမ်ားဟိုဟိုဒီဒီသြားလာေနျက၏။
ကမ္းနေဘးတြင္ငါးမ်ွားသည့္လူမ်ား ၊ အပမ္းေျဖလာျကသည့္လူမ်ားနွင့္ စည္ကားေန၏။
နွစ္စဥ္ေႏြဦးေပါက္ခ်ိန္တြင္ က်မတို့ျမိဳ ့ေလးကအင္မတန္စည္ကားသာယာလွသည္။
က်မသည္ထိုျမင္ကြင္းေလးကို ေငးေကာင္းေကာင္းနွင့္ေငးေနမိေလသည္။
ဒီေန့ပူလြန္းေသာေျကာင့္ က်မအျပင္မထြက္ခ်င္ပါ။
သို့ေသာ္ ေႏြဘက္မွအျပင္မထြက္လွ်င္ ေဆာင္းတြင္းေရာက္လွ်င္ပိုဆိုးေခ်ေတာ့မည္။
ခင္ပြန္းသည္က ဆိုင္တဆိုင္၀င္ကာ အေအး၀ယ္ေနစဥ္ က်မကားေပၚမွာ ထိုင္ေစာင့္ေနခဲ့သည္။
ေနပူရွိန္ေျကာင့္ ပတ္၀န္းက်င္သည္ တေငြ ့ေငြ ့ပူျပင္းလ်ွက္။
က်မမ်က္လံုးမ်ားက ျပင္ပတေနရာတြင္စူးစိုက္ရပ္တန့္သြားသည္။
ေနပူက်ဲက်ဲတြင္ ထိုအရိပ္ျဖဴျဖဴသည္တေရြ ့ေရြ ့လွူပ္ရွားေန၏။
အေ၀းမွတျဖည္းျဖည္းနီးလာေသာအခါ ထိုအရိပ္မွာပံုစံ သဲကြဲလာသည္။
လက္တြင္ေတာင္ေ၀ွးကို အသုံးျပဳလွ်က္ ကားလမ္းနေဘးမွ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေလွ်ာက္လာေနသည္။
လူျဖဴလူမ်ဳိးျဖစ္သည္။ ခပ္ပါးပါးကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္နွင့္လက္တဖက္မွ အိတ္ကိုဆြဲထားေသးသည္။
အသက္အားျဖင့္ ၇၀ နီးပါးရွိေသာ ထိုအဘြားအိုသည္ တဖက္ကားလမ္းကိုကူးရန္ ဟန္ျပင္လိုက္သည္။
သူမမွာမွူန္၀ါးေနေသာမ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ အားစိုက္ျကည့္ေနရသည္ထင္။
သူမမ်က္မွာေပၚမွ အေရးအေျကာင္းမ်ားကလဲအေတာ္မ်ားေနေခ်ျပီ။
ကားမ်ားစီတန္းေနသျဖင့္ ကားလမ္းကူးရန္ ထိုေနရာတြင္ သူမရပ္ေနသည္။
ကားမ်ားကလဲေတာ္ရုံနွင့္မရွင္းနိင္ေသးေပ။
က်မထိုျဖစ္ရပ္ကိုအျကာျကီး ျကည့္မေနရက္ပါ။သူမကိုကူညီဖို ့ရာ တစံုတေယာက္လိုအပ္ေပလိမ့္မည္။
က်မ သူမအနားေရာက္သြားျပီးစကားစလိုက္သည္။
" အေမ...က်မဘာကူညီေပးရမလဲဟင္.."
သူမကက်မကိုေမာ့ျကည့္ရင္း အသိမ်ားလားဟုေ၀ခြဲေနပံုရသည္။
"ဟိုဘက္ကားလမ္းကူးမလို ့ မဟုတ္လား"
က်မထပ္ေျပာေတာ့ သူမေခါင္းျငိမ့္ပါသည္။
ကားလမ္းမကူးခင္ က်မသူ ့ကိုေမးလိုက္သည္။
"အေမ..ဘယ္မွာေနလဲဟင္"
"စီနီယာ အပါ့မန္ ့(လူအိုရုံကဲ့သို ့ေသာေနရာ) မွာေနပါတယ္.."
က်မေမးျပီးမွ အားနာသြားမိသည္။
အေမ့မွာ သားသမီးမရွိဘူးလား ဟုေမးေတာ့သား၂ေယာက္၊ သမီး၁ေယာက္ရွိေျကာင္း၊
သူတို ့အလုပ္နွင့္ သူတို ့မအားသျဖင့္ သူမကို ဂရုမစိုက္နုိင္ေျကာင္းေျပာျပသည္။
သားသမီးမ်ားက မအားသျဖင့္ ကိုယ္တိုင္ေစ်းလာ၀ယ္ေျကာင္းေျပာျပေတာ့ က်မစိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။
သူမကိုကားလမ္းတဖက္ပို ့ေပးျပီးေတာ့သူမက က်မကိုေက်းဇူးတင္ေျကာင္းေျပာသည္။
က်မရင္ထဲ တခုခုက်န္ေနခဲ့ေလျပီ။က်မ၏အျပန္လမ္းမွာ ေတြးစရာမ်ားနွင့္ျပည့္နွက္ေန၏။
တေန့ေန့ က်မတို့အသက္မ်ားျကီးလာခဲ့ေသာ္ ....
က်မတို ့ပိုင္ဆိုင္ရမဲ့ အနာဂတ္ကဘာမ်ားလဲ...
က်မဆက္မေတြးရဲေခ်...
က်မေနာက္ကိုျပန္လွည့္ျကည့္မိသည။္ သူမသည္ ဦးတည္ရာသို ့တျဖည္းျဖည္းသြားေနဆဲ...
က်မမ်က္၀န္းထဲ သူမအရိပ္သည္ မွူန္၀ါးကာ တျဖည္းျဖည္း ..ေရြ့ေနဆဲ.....
About me
Blogger templates
5 comments:
ယြန္းေရးးးးးးးးးး
ဟုတ္တယ္ေနာ္ ျမဴးလဲေလအဲလိုေတြ
ခဏခဏ ေတြ႔ဖူးတယ္
ရင္ထဲမေကာင္းဖူး ေကး်ဇူးေနာ္
ပို႔စ္ေလးတြက္ပါ ခံစားခ်က္ေတြတူေနတယ္သယ္ရင္းေလး
ခင္တဲ့
ျမဴး
ဟုတ္တယ္ယြန္းေရ..
ကိုယ္လည္းအဲဒါေတြေၾကာက္ေနတာနဲ႔ဘဲသားသမီးမယူ
ရဲဘူး.ၾကီးမားလိုက္တဲ႔မိခင္ေမတၱာေလ။ဟီးဟီး
Post a Comment