Sep 30, 2010

အနာဂတ္မွာ ဘာလဲ

ေနျခစ္ျခစ္ေတာက္ပူေနသည္။လူမ်ားက ပူလြန္းသျဖင့္ ထီး၊ဦထုပ္၊ေနကာမ်က္မွန္ စသျဖင့္ေနေရာင္မွအကာအကြယ္ရရန္ ၀တ္ဆင္ထားျကသည္။
အားလပ္ရက္ျဖစ္ေသာေျကာင့္ လူအမ်ားဟိုဟိုဒီဒီသြားလာေနျက၏။
ကမ္းနေဘးတြင္ငါးမ်ွားသည့္လူမ်ား ၊ အပမ္းေျဖလာျကသည့္လူမ်ားနွင့္ စည္ကားေန၏။



နွစ္စဥ္ေႏြဦးေပါက္ခ်ိန္တြင္ က်မတို့ျမိဳ ့ေလးကအင္မတန္စည္ကားသာယာလွသည္။
က်မသည္ထိုျမင္ကြင္းေလးကို ေငးေကာင္းေကာင္းနွင့္ေငးေနမိေလသည္။
ဒီေန့ပူလြန္းေသာေျကာင့္ က်မအျပင္မထြက္ခ်င္ပါ။
သို့ေသာ္ ေႏြဘက္မွအျပင္မထြက္လွ်င္ ေဆာင္းတြင္းေရာက္လွ်င္ပိုဆိုးေခ်ေတာ့မည္။
ခင္ပြန္းသည္က ဆိုင္တဆိုင္၀င္ကာ အေအး၀ယ္ေနစဥ္ က်မကားေပၚမွာ ထိုင္ေစာင့္ေနခဲ့သည္။
ေနပူရွိန္ေျကာင့္ ပတ္၀န္းက်င္သည္ တေငြ ့ေငြ ့ပူျပင္းလ်ွက္။
က်မမ်က္လံုးမ်ားက ျပင္ပတေနရာတြင္စူးစိုက္ရပ္တန့္သြားသည္။
ေနပူက်ဲက်ဲတြင္ ထိုအရိပ္ျဖဴျဖဴသည္တေရြ ့ေရြ ့လွူပ္ရွားေန၏။
အေ၀းမွတျဖည္းျဖည္းနီးလာေသာအခါ ထိုအရိပ္မွာပံုစံ သဲကြဲလာသည္။
လက္တြင္ေတာင္ေ၀ွးကို အသုံးျပဳလွ်က္ ကားလမ္းနေဘးမွ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေလွ်ာက္လာေနသည္။
လူျဖဴလူမ်ဳိးျဖစ္သည္။ ခပ္ပါးပါးကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္နွင့္လက္တဖက္မွ အိတ္ကိုဆြဲထားေသးသည္။
အသက္အားျဖင့္ ၇၀ နီးပါးရွိေသာ ထိုအဘြားအိုသည္ တဖက္ကားလမ္းကိုကူးရန္ ဟန္ျပင္လိုက္သည္။



သူမမွာမွူန္၀ါးေနေသာမ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ အားစိုက္ျကည့္ေနရသည္ထင္။
သူမမ်က္မွာေပၚမွ အေရးအေျကာင္းမ်ားကလဲအေတာ္မ်ားေနေခ်ျပီ။
ကားမ်ားစီတန္းေနသျဖင့္ ကားလမ္းကူးရန္ ထိုေနရာတြင္ သူမရပ္ေနသည္။
ကားမ်ားကလဲေတာ္ရုံနွင့္မရွင္းနိင္ေသးေပ။

က်မထိုျဖစ္ရပ္ကိုအျကာျကီး ျကည့္မေနရက္ပါ။သူမကိုကူညီဖို ့ရာ တစံုတေယာက္လိုအပ္ေပလိမ့္မည္။
က်မ သူမအနားေရာက္သြားျပီးစကားစလိုက္သည္။

" အေမ...က်မဘာကူညီေပးရမလဲဟင္.."

သူမကက်မကိုေမာ့ျကည့္ရင္း အသိမ်ားလားဟုေ၀ခြဲေနပံုရသည္။

"ဟိုဘက္ကားလမ္းကူးမလို ့ မဟုတ္လား"

က်မထပ္ေျပာေတာ့ သူမေခါင္းျငိမ့္ပါသည္။
ကားလမ္းမကူးခင္ က်မသူ ့ကိုေမးလိုက္သည္။

"အေမ..ဘယ္မွာေနလဲဟင္"

"စီနီယာ အပါ့မန္ ့(လူအိုရုံကဲ့သို ့ေသာေနရာ) မွာေနပါတယ္.."

က်မေမးျပီးမွ အားနာသြားမိသည္။

အေမ့မွာ သားသမီးမရွိဘူးလား ဟုေမးေတာ့သား၂ေယာက္၊ သမီး၁ေယာက္ရွိေျကာင္း၊
သူတို ့အလုပ္နွင့္ သူတို ့မအားသျဖင့္ သူမကို ဂရုမစိုက္နုိင္ေျကာင္းေျပာျပသည္။
သားသမီးမ်ားက မအားသျဖင့္ ကိုယ္တိုင္ေစ်းလာ၀ယ္ေျကာင္းေျပာျပေတာ့ က်မစိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။

သူမကိုကားလမ္းတဖက္ပို ့ေပးျပီးေတာ့သူမက က်မကိုေက်းဇူးတင္ေျကာင္းေျပာသည္။

က်မရင္ထဲ တခုခုက်န္ေနခဲ့ေလျပီ။က်မ၏အျပန္လမ္းမွာ ေတြးစရာမ်ားနွင့္ျပည့္နွက္ေန၏။

တေန့ေန့ က်မတို့အသက္မ်ားျကီးလာခဲ့ေသာ္ ....

က်မတို ့ပိုင္ဆိုင္ရမဲ့ အနာဂတ္ကဘာမ်ားလဲ...

က်မဆက္မေတြးရဲေခ်...

က်မေနာက္ကိုျပန္လွည့္ျကည့္မိသည။္ သူမသည္ ဦးတည္ရာသို ့တျဖည္းျဖည္းသြားေနဆဲ...

က်မမ်က္၀န္းထဲ သူမအရိပ္သည္ မွူန္၀ါးကာ တျဖည္းျဖည္း ..ေရြ့ေနဆဲ.....


ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာျဖင့္
ယြန္း

20 comments:

မိုးယံ said...

တစ္ေယာက္တည္းလာၿပီး တစ္ေယာက္တည္းျပန္ရတာ မ်ိဳးပါပဲေလ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကိုယ္ကလြဲ ၿပီး ဘူလူမွ ကယ္မ မေပးႏိုင္ပါ။ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ မိအိုဘအို ကို ေက်းဇူးရွင္အျဖစ္ အိမ္ဦးခန္းမွာ ထားၿပီး ေက်းဇူးဆပ္ေသာ္လည္း တိုင္းတစ္ပါးျပည္မ်ားမွာ ေတာ့


ဒြတ္ခ ဒြတ္ခ

Anonymous said...

ဒို႕ေတြ လည္း အသက္ႀကီးရင္ေတာ႔ အဲလိုဘဲ ေနရမယ္ ထင္တယ္ ေဘာ္ေဘာ္ေတြနဲ႕

ခင္မင္တဲ႕
ေရႊစင္ဦး

ကိုေဇာ္ said...

ဟုတ္တယ္။ ခဏ ခဏ ေတြးမိတဲ႔ အေၾကာင္းအရာေပါ႔။

thawzin said...

မိမိရဲ႕ အနာဂတ္ဟာ အတိတ္နဲ႕ ပစၥဳပၸန္တုိ႔ရဲ႕ ေျခရာေတြသာျဖစ္မယ္ထင္တယ္ဗ်။
အားေပးလွ်က္။

အင္ၾကင္းသန္႕ said...

တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့လည္း အဲဒီလိုေတြ ေတြးၾကည့္ၿပီး တုန္လႈပ္မိတယ္။ အရာရာကုိ ခံႏုိင္ရည္ရွိေအာင္ ကုိယ့္ကုိကိုယ္ ၾကိဳတင္ၿပင္ဆင္ထားရဦးမယ္။

ခ်ိဳက် said...

ေလာကဓံ တဲ့ယြန္းေရ.... ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ ဆက္ေလွ်ာက္ျပီး ကိုယ့္ေနာက္ပါမယ့္ဟာေတြ ေရြးလုပ္ရမွာေပါ့။ ကိုယ့္ေနာက္ပါမယ့္ဟာေတြလုပ္ႏိုင္ရင္ အေၾကာက္တရားလည္း စိတ္ကေနကြာၾကသြားပါလိမ့္မယ္ဗ်ာ။

ခင္တဲ့ ( ခ်ိဳက် )

သူႀကီးမင္း (တုုံးဖလား) said...

ေရွာင္လြဲမရတဲ့ ေလာကဓံတရားေတြေပါ့ေလ။ တစ္ေန႔မဟုတ္တစ္ေန႔ေတာ့ ေစာေစာမေသရင္ အုိရဦးမွာ မုခ်ေပဘဲ။ အေတြးပြါးေစပါတယ္။

ခင္မင္လ်က္
ကုိကုိေမာင္(ပန္းရနံ႔)

ကုိေအာင္ said...

ဒီလုိပါပဲ သူတုိ႕က အိမ္တစ္အိမ္ မိသားစု တစ္စုမွာ မ်ဳိးဆက္ႏွစ္ဆက္ထက္ မေနၾကဘူး။

blackroze said...

ဖတ္ၿပီးေတာ့စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္...ယြန္းရယ္..
တေန႔မွာက်မတို႕လည္းအိုလာရဦးမွာဘဲေလ..
အဲလိုက်ေတာ့လည္း..သားသမီးေတြေမြးထားေပမဲ့
လည္းဘာမွအားကိုးမရပါလားေနာ္...
ဒါေၾကာင့္ခုေခတ္မွာအပ်ိဳႀကီးေတြမ်ားလာတာေနမွာ

ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္) said...

**ငါသည္ တစ္ေန႕ အိုရမည္ အခ်ိန္ပိုင္းသာ လိုေတာ႕သည္။**
ကိုယ္႕အလွည္႕မွာ ျပဳစုေစာင္႕ေရွာက္သူေတြ ရွိလာဖို႕
ကိုယ္ကလည္း သူမ်ားကို အရင္ျပဳစုရမယ္ ေနာ္။

ျမစ္က်ဳိးအင္း said...

သားသမီး ေကာင္းမေကာင္းဆိုတာလည္း ငယ္စဥ္က ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းမႈရယ္ ကိုယ့္ရဲ႕ အိုဇာတာ ကံ အေနအထားရယ္န႔ဲ ဆိုင္မယ္ထင္တယ္။

မအိုခင္ထဲက အိုစာမင္းစာ ရွာထားတာ အေသခ်ာဆံုးပါပဲ

ေရႊရတုမွတ္တမ္း said...

Nursing home မွာ ဒီလိုေနၾကတာပါပဲ..
အသက္ၾကီးေတာ့ ကံကိုပဲ ပုံခ်လိုက္ပါတယ္..

လင်းခေတ်ဒီနို said...

ဒီမွာေနရတာကိုက ငါေႀကာက္တာ အဲဒါပဲ

ေငြလမင္း said...

ပုိ့စ္ ေလးက မေန့က ကမာၻ့ သက္ျကီးရြယ္အိုမ်ားေန့ အမွတ္တရ နဲ့တိုက္ဆိုင္သြားတယ္ေနာ္ မေခ်ာ ပို့စ္မွာလဲ ဘုိးဘြားေတြ အေျကာင္းဖတ္ရတယ္ ဟူးးး ေတြးျကည့္ရင္ စိတ္ေမာတယ္ အသက္ျကီး၇င္ ျပဳစုမဲ့သူ မရွိရင္ ဒုကၡ..

Anonymous said...

ယြန္းေလးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး
အရင္ကဖတ္ဖူးသလိုပဲ ဟုတ္တယ္မွလားဟင္

Anonymous said...

၀မ္းနည္းမိတယ္...

သူတို ့ဆီမွာ စီနီယာ အပတ္မန္ ့ရွိေသးတယ္..

ျမန္မာျပည္က ဆို ဘယ္လို လုပ္ၾကမလဲ....

က်ေနာ့ေမးလ္ထဲကို ေဖာ္၀ပ္တစ္ခုေရာက္လာေသးတယ္. ျပန္ရွာေတြ ့မွ ပို စ့္တင္ၿပီး လင့္လာခ်ိတ္ေပးမယ္..

က်ေနာ္ ကိုယ္တိုင္ ရန္ကုန္ ၿမိဳ့လည္က ေတာင္းရမ္း ၿပီး အသက္ရွင္ေနရတဲ့ အဘိုး အဘြားေတြ ကို ျမင္မိ၊ ကူညီမိ ဘူးတယ္...

က်ေနာ့ရဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္တစိခုရွိတယ္.. က်ေနာ္ ခႏၶာ မစဲခင္ လူအိုရံုတစ္ခု ျမန္မာျပည္ထဲမွာ ဖန္ေကာင္းေကာင္း နဲ ့ ေဆာက္ႏိုင္ရေစမယ္လုိ ့ ပါ...

ေက်းဇူးတင္ပါတယ္

အေမွာင္ထုထဲက အလင္းစက္မ်ား

သဒၶါလိႈင္း said...

အသက္အရြယ္ႀကီးလာရင္ ဘယ္လိုရင္ဆိုင္ရမလဲ
ဆိုတာေတြးမိတယ္..။ ေႏြးေထြးမႈေမတၱာမရိွတဲ့
ဘ၀ေလးေတြကိုစာနာေဖးမသင့္တာေပါ့ေနာ္..။

ခင္မင္စြာ
သဒၶါ

sosegado said...

ေတာင္းရန္းေနတဲ့သူေတြက လြယ္လုိ႔ေတာင္းၾကတာပါ၊ ဒီဘက္မွာ ေတာင္းရန္းခြင့္ရရန္ ေတာင္းၾကမဲ့သူေတြ အပုံၾကီး၊ သူ႔နည္းသူ႔ဟန္နဲ႔ ေတာင္းေနၾကရတာ၊ လူအုိရုံ စီေနယာအပတ္မန္႔မွာ ေနရဘုိ႔လြယ္တယ္ထင္သလား၊
ျမန္မာျပည္လည္း တစ္ေန႔ဒီလုိျဖစ္လာမွာ အဖုိးေတြအဖြားေတြကုိ ဘယ္သူ႔မွဂရုစုိက္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ေျပာင္းလဲျခင္း ဂလုိဘယ္လုိက္ေဇးရွင္းလုိက္သြားမွာပဲ၊ မိရုိးဖလာ ကေန ဗုဒၵဘာသာစစ္စစ္ကုိ ေျပာင္းနုိင္ခဲ့ရင္ေတာ့ တစ္မ်ဳိးေပါ့။

သုခုမေလဒီ said...

ယြန္းေရ.. အနာဂတ္မွာဘာျဖစ္ၾကမယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွ ႀကိဳမသိႏိုင္ပါဘူးေလ။
ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ..

Moe Cho Thinn said...

မၾကာခဏ ေတြးမိတဲ႔ အေတြးပဲ။ အမတို႔ဆို သားသမီးလဲ မရွိေတာ႔ တေယာက္ေယာက္မ်ား ပဲ႔သြားရင္ အေတာ္ အထီးက်န္မယ္ ထင္မိတယ္။ သြားမဲ႔သြား ကိုယ္အရင္သာ သြားခ်င္တယ္။ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ ရင္ဆိုင္ရမွာေပါ႔။

About me

Blogger templates