Aug 16, 2009

ေရစုန္ထဲကဘ၀မ်ား

အေနာက္ဘက္ဆီမွ ေန၀န္းျကီးမွာ ၀င္လုဆဲဆဲရွိေနေခ်ျပီ။
ငွက္တအုပ္ကလဲ အိမ္တန္းတက္ရန္ ပ်ံသန္းသြားျက၏ ။ စက္ခ်ဳပ္ရုံ၀န္းဆီမွ ဘဲလ္တီးသံ သဲ့သဲ့ျကားရခ်ိန္တြင္
အလုပ္သမားမ်ားက စက္ရုံအတြင္းမွ ျပိဳဆင္းလာသကဲ့သို့ သူ့ထက္ငါအရင္ ျပင္ပ၀န္းက်င္သို့ ထြက္လာျကသည္။
ျပင္ပမွ ေလနုေအးတခ်က္ ျဖတ္တိုက္လာသည္တြင္ တေနကုန္ပင္ပမ္းလာသမွ် အေမာေျပသြားသလို ခံစားလာရသည္။ မသီတာတစ္ေယာက္ အသက္ကို၀ေအာင္ရူရင္း စိတ္ကိုေျဖေလ်ာ့လိုက္သည္။


အိမ္သို့ ပို့ရန္ေငြအလံုအေလာက္ရလာျပီ။လခထုတ္ေသာေျကာင့္ မသီတာေပ်ာ္ေနသည္။ ရွိစုေငြေလးကို လက္ထဲ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ရင္း ေရွ့ဘာလုပ္ရမည္ကိုေတြးေနသည္။ တလလံုးလံုး စက္ကို ပင္ပင္ပမ္းပမ္းခ်ဳပ္ရင္း ရွာထားရေသာထိုေငြေလးကိုျကည့္ရင္း ျကည္နူးေနသည္။


အေမနွင့္ေမာင္ေလး၏ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ သူမ်ားနည္းတူရုန္းရကန္ရသည္။ နိင္ငံျခားတြင္ မိန္မသားတန္မဲ့ရုန္းကန္ရွာေဖြေနရျခင္းက သိပ္လြယ္လွတာမဟုတ္။အိုဗာစေတးျဖစ္ေသာေျကာင့္ ဖမ္းမည္ဆီးမည္ဆိုလွ်င္သူမ်ားနည္းတူ ေျပးရလြားရ ပုန္းခိုရသည္။သို့ေသာ္ မိမိတေယာက္တည္းမဟုတ္ .. အားလံုးက ဒီလိုခ်ည္းျဖစ္သျဖင့္ နည္းနည္းေတာ့ ေျဖဆည္လို့ရေသးသည္ေပ့့ါ။


"ဘာေတြေတြးေနလဲ မသီတာ..ျပန္ျကရေအာင္..."


တစက္ရုံတဲ အတူတူအလုပ္လုပ္ေနေသာ အခန္းေဖၚလဲျဖစ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းျမန္မာမေလး ရွီလာကလွမ္းေျပာလိုက္သည္။ စက္ရုံနွင့္အိမ္မွာ ဘတ္စ္ကားမရွိသျဖင့္ ၁၅ မိနွစ္ နာရီ၀က္ခန့္လမ္းေလွ်ာက္ရသည္တခါတေလ လမ္းတြင္ ေအာ္ပရာစီနွင့္တိုးလွ်င္ ေျပးလႊားပုန္းခိုရျပီးသူငယ္ခ်င္းအိမ္တြင္ လိုက္ေရွာင္ေနရတတ္သည္။ရပ္ကြက္က ဆင္းရဲသားရပ္ကြက္။အိပ္ခန္းခသက္သာေသာေျကာင့္ စက္ရုံနွင့္နီးေသာေျကာင့္သာ အဆင္ေျပသည္ဟုယူဆရင္း ေနတိုင္မိေနျခင္းပင္။


အိပ္ခန္းခ သက္သာသည ္ဆိုတာကလည္း တအိမ္တည္းတြင္
လူသံုးေလးငါးေယာက ္စုေ၀းေနရျပီး မီးဖိုေခ်ာင္ကလဲ
တစ္ခုတည္း၊ေရခ်ိဳးခန္း အိမ္သာကလည္း တစ္ခုတည္းျဖစ္သျဖင့္ သည္းခံျပီးအဆင္ေျပေအာင္ေနရသည္သာ..။ တစ္လလံုးစိတ္ပင္ပမ္းသမွ် လခထုတ္ရက္ေလးက်လွ်င္လုပ္အားခေလးကိုျကည့္ရင္း ေပ်ာ္ရသည္။


အေမနွင့္ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားျကီးျဖစ္ေနေသာေမာင္ေလးမ်က္နွာကိုျမင္ေယာင္ရင္း အေမာေျပရသည္။ တလကုန္လွ်င္ ေမာင္ျဖစ္သူေက်ာင္းသားျကီးထံမွ စာအုပ္ဖိုး ၊အ၀တ္စားဖိုး ၊မုန့္ဖိုး ၊ဘာဖိုး ညာဖိုး စသျဖင့္ .....မေမာနိုင္မပမ္းနိုင္ ေငြေလးေတြ ေဟာခနဲ ေဟာခနဲ ေပ်ာက္ခ်င္းမလွ ေပ်ာက္သြားရသည္သာ။


ယခုလည္းလခေလးကိုလက္ထဲက်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ကိုင္ရင္းေရွ့ေရးကိုေမ်ွာ္ေတြးေနမိသည္။
တခန္းထဲအတူေနသူရွီလာေလးနွင့္ညေနတိုင္းအတူတူအိမ္ျပန္ေနက်ျဖစ္သည္
နွစ္ေယာက္သား စကားတေျပာေျပာနွင့္ ေလွ်ာက္လာရင္း ပတ္၀န္းက်င္ကိုေမ့ေနသည္။တေနရာအေရာက္သူငယ္ခ်င္းရွီလာကမသီတာလက္ကို ဖ်တ္ကနဲ ဆုပ္ကိုင္လာသည္။သူမလက္မ်ားမွာ ေအးစက္ေန၏။
"မသီတာ ...ဟိုမွာ ...."
ခပ္တိုးတိုး အသံေျကာင့္ ေတြးေနေသာ စိတ္တို့ ဖ်တ္ခနဲ စုစည္းမိလာသည္..။
"ဟင္...."
သူမတို့နွစ္ေယာက္လံုး ေျခလွမ္းမ်ားရပ္မလိုျဖစ္သြားျကသည္။
မရပ္နဲ့ ..ဆက္ေလွ်ာက္..ဒီေနရာမွာ ရပ္လိုက္ရင္...သူတို့သတိထားသြားမိနိုင္တယ္..
တို့ေတြဟာ တရားမ၀င္ေနထိုင္သူေတြဆိုတာကိုေပါ့....
ရွီလာရဲ့လက္ကို မသီတာ ခပ္တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထားမိတယ္...
နက္ျပာေရာင္၀တ္ မေလးရွားရဲေတြ....သံုးေလးေယာက္ေလာက္္ရွိမည္။ တစံုတစ္ခုကို အာရုံစူးစိုက္ေနျကသည္။ေန၀င္ရီတေရာ အခ်ိန္ေျကာင့္ တစံုတစ္ခုကို ခပ္၀ါး၀ါးျမင္လိုက္ရသည္။သူတို့ေရွ့မွာ ဒူးေထာက္ေနတဲ့လူတစ္ေယာက္..။ ရဲတစ္ေယာက္က ထိုလူကို ေျခေထာက္နွင့္လွမ္းကန္လိုက္တာျမင္ရသည္။
"အားး"
ထိုသူ၏ မသဲမကြဲညည္းညဴသံ...။ ထိုလူတစ္ေယာက္ကို ရဲ သံုးေလးေယာက္ ၀ိုင္းကန္ေနျကသည္။ပိုက္ဆံေတာင္းေနပံုရသည္။ အကန္ခံေနရသူမွာ အင္ဒိုနီးရွားလား ဘာလားေတာ့မသိ။လွိမ့္ေနေအာင္ ခံရသည္။ လူလူျခင္း ကိုယ္ျခင္းစာေသာ္လည္း ဘာမွမကူညီနိုင္။ဘ၀တူေတြမို့။မသီတာတို့နွစ္ေယာက္ ေျကာက္ေျကာက္နွင့္ပင္ ထိုအနားမွျဖတ္လာျကသည္။


ေနာက္ျပန္လွည့္သြားမည္ဆိုလွ်င္ သူတို့ သတိထားသြားမိနိုင္သည္။အိတ္ထဲမွ ရလာေသာလခေလးကို အေယာင္ေယာင္မွားမွားနွင့္ စမ္းလိုက္မိသည္။ ကံေကာင္းလို သူတို့ မျမင္ပါေစနဲ့ ဟုဆုေတာင္းရင္း ေျခလွမ္းမ်ားကို ခပ္ျမန္ျမန္လွမ္းလိုက္သည္။
"ခြပ္'


"အင့္္"


"ဖုံး"


"အားးးး မလုပ္ပါနဲ့ဗ်ာ...က်ေတာ့မွာ တကယ္ ပိုက္ဆံမရွိတာပါ
ေတာင္းပန္ပါတယ္..မရုိက္ျကပါနဲ့...."


"ဟင္..."
မသီတာ တစ္ေယာက္ထိုအသံေျကာင့္ အံ့ျသစြာလွည့္ျကည့္ျဖစ္သည္။
ဒါ ငါတို့လူမ်ဳိး ....ငါတို့လူမ်ဳိးကို ဒီလို ရုိက္နွက္ေစာ္ကားေနျကတာ...
ငါဒီအတိုင္း ျကည့္ေနရသလား....ငါတို့ဘာမွ မလုပ္ေပးနိုင္ပါလား။
ထိုလူငယ္ေလးမွာ ထိုရဲမ်ားအား လက္အုပ္ခ်ီကာ ပါးစပ္မွ ျမန္မာလို ေရရြတ္ေတာင္းပန္ေန၏။
မသီတာ ရင္ထဲမွ ဆို့နင့္ လာ၏..။ေျခလွမ္းတို့ တုံ့ခနဲရပ္လိုက္ရင္း ေနာက္ျပန္လွည့္ဖို့ျကိုးစားသည္။
အေမနွင့္ေမာင္ေလး.....အိမ္လခ....ေက်ာင္းလခေတြ.....
ဟင့္အင္းးး.....လခေလးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ရင္း မ်က္ရည္၀ိုင္းလာသည္..


"မသီတာ...ဘာလုပ္ေနတာလဲ....သြားမယ္...လာေလ...."


"ဟင့္အင္း ....ဟိုမွာ သူလည္းျမန္မာပဲ...ရွီလာ"


"ဒါေပမဲ့ က်မတို့ မွမကူညီနိုင္ပဲ......"


"ငါတို့သြားလို့ေကာင္းပါ့မလားရွီလာ ....သူကငါတို့လူမ်ဳိးေလ....."


"ဟာ...မသီတာကလည္းးးက်မတို့လဲ သူ့လို့ပဲေလ....သူ့ကိုသြားကယ္ရင္ က်မတို့လခေလးေတြ
ပလံုသြားမွာေပါ့....က်မတို့ အိမ္ကလူေတြရဲ့ စား၀တ္ေနေရးအတြက္....
ဘယ္လိုလုပ္မလဲ......"


".........."


"ေတြေ၀မေနနဲ့ ...လာေလ..သြားရေအာင္...ဘာလုပ္ေနတာလဲ.....
ျကာရင္သူတို့ရိပ္မိသြားရင္မေကာင္းဘူး ...အခုေတာင္ မျမင္လို့ေတာ္ေသးတယ္...."


ရွီလာက မသီတာလက္ကို ခပ္တင္းတင္း ဆြဲျပီး ထိုေနရာမွ ျမန္ျမန္ထြက္လာခဲ့သည္။မသီတာတစ္ေယာက္ ရစ္၀ိုင္းလာေသာ မ်က္ရည္မ်ားကို အျမန္ပုတ္ခတ္ထုတ္ရင္း ထိုေကာင္ေလးရွိရာ တခ်က္လွမ္းျကည့္လိုက္သည္..။


"ကိုယ့္လူမ်ဳိးအခ်င္းခ်င္းေတာင္ ျပန္မကယ္နိုင္တဲ့ ငါတို့ဘ၀ေတြ....
ငါတို့ကို ခြင့္လႊတ္ပါ သူငယ္ခ်င္းရယ္....."


ထိုေကာင္ေလးကေတာ့ ထိုေနရာတြင္ ေခါင္းမေဖၚနိုင္ေအာင္ အရုိက္နွက္ခံေနရဆဲ....။

8 comments:

ေမေလး said...

ယြန္းရယ္ အဲလိုမ်ိဳး တို႔ေတြ မ်က္စိမွိတ္မသိ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ခဲ႔ရတာ မ်ားေနပီဟယ္။
ဒီလုိဘဝဆိုးမ်ိဳးေတြ အားလုံးရဲ႔ အဓိက တရားခံက ဒင္းဘဲ။ ၿဖစ္ေလရာ ဘဝမွာ ဒီလို မင္းဆိုးအုပ္ခ်ဳပ္တဲ႔ တိုင္းၿပည္မွာ လူမၿဖစ္ပါေစနဲ႔ ဆုေတာင္းရုံေပါ႔။

ေမဇင္ said...

တကယ္ မ်က္ရည္၀ိုင္း ရတယ္.... ယြန္းေရ.... အမွန္ေတြ ဆိုေပမယ့္... တကယ္မဟုတ္ပါေစနဲ႕ လုိ႕ ဆုေတာင္း မိတယ္ဟယ္....။

Yu Ya said...

မေရႊယြန္းေရ...ဖတ္ရတာ ရင္ေမာလိုက္တာဗ်ာ..ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ဒီလိုမ်ိဳးအသံေတြ ေပ်ာက္သြားမလည္း။ ေမွ်ာ္လင့္ေနမိတယ္။

yu ya

ျမစ္က်ဳိးအင္း said...

၀တၳဳတိုေလးဆိုေပမယ့္ အဲဒီလို ဆင္တူတဲ့ အျဖစ္ေတြ ရိွေနမွာေသခ်ာပါတယ္..။
နိင္ငံျခားရဲမို႔လို႔ ရိုက္တာကို စိတ္နာက်င္ေနရရင္ ျပည္သူအခ်င္းခ်င္း ရက္ရက္စက္စက္လုပ္ရက္ၾကတာ ကိုကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘာေျပာရေတာ့မလဲ...။

ဝက္ဝံေလး said...

ယြန္းရယ္ ဖတ္ျပီး ရင္ထဲမေကာင္းလိုက္တာ ဟီးးးးးး ခ်ျပီးငုိိခ်င္လိုက္တာ ေနာ္ ဟူးးးးးးးးးးးးးးးးးးး

လာဖတ္မယ္ေျပာျပီး ေပ်ာက္ေနတဲ႕ ဝက္ဝံေလးကို ခြင္မလႊတ္နဲ႕ေနာ္သိလား အလုပ္အရမ္းရွဳပ္ေနလို႔ အဟီးးးး ဂယ္ေတာ႔ ဘာမွဟုတ္ဘူး အိမ္ျပင္ေနလို႔သိလား ဖူးးးးးးးးးးး ဖတ္ဖတ္ကိုေမာလို႔ လင္႔ခ္ေတြ ျပန္လုပ္ရတာေလ ယြန္းေလး စိတ္ဆုိးနဲ႕ေနာ္ အလာေနာက္က်လို႔ သိလား

ကဲ လိမ္႔ျပီဗ်ိဳးးးးးးဒုန္းးးးးးဒုန္းးးးး ဘုိင္ တာ႕တာ

ကာရံဆူး said...

ယြန္းေရ..လာလည္သြားတယ္...အခုမွ ေရာက္ျဖစ္ေပမဲ့ ေနာက္ဆို ေရာက္ျဖစ္မွာပါ...သူမ်ားက ႏွိပ္စက္တာကို ခံေနရတာ ကိုယ့္ဘက္ကမွ မေကာင္းတာေလ...ေရႊသမင္ ဘယ္ကထြက္...မင္းႀကီးတာကပဲ ထြက္တာေပါ့...စိတ္မေကာင္းစရာပါ...

Anonymous said...

ညီမေလးယြန္း
မမကိုယ့္ေတြ့ေလးကို ဘေလာ့ေပၚတင္ေပးတဲ့
အတြက္ ေက်းဇူးးးးးေနာ္..
ခင္မင္ရတဲ့
အစ္မသီတာ

ခ်စ္ၾကည္ေအး said...

ညီမယြန္းေလး...ကိုယ္ခ်င္းစာမိတယ္။ အမလဲ မေလး မွာ ဝလံုး နဲ႔ ၂ႏွစ္ေနခဲ႔ ဖူးေတာ့ေလ။

ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာ...တဲ့ေလ
ဒဏ္ရာေတြ ႏွလံုးသား‌ အနာေဖးတက္၊
ဒီတသက္...ဒီစနက္ ဆိုးေတြ...
ေျမလွန္ထိုးရင္ေတာင္မွ၊ အျမစ္က်န္ခဲ့မွာစိုး...ဒီေသာက္မ်ိဳး ၿပဳန္း မွ ေအးမဟဲ့ ....။

လို႔ သာ ဆိုလိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္ ညီမေရ....။​‌​
​‌​
​‌​ ​‌​

About me

Blogger templates