ပုန္းခိုေနတဲ့ အေျကာက္တရားမ်ား

အဲဒိညေပါ့...။
မ်က္နွာျကက္ကမီးေရာင္ ထိန္ထိန္သာေနတယ္။ပတ္၀န္းက်င္လဲ တိတ္ဆိတ္လို့..။
ကိုယ့္အသက္ရူသံေတာင္ ကိုယ္ျပန္ျကားေနရသလိုမ်ဳိး းးး။
က်မပက္လက္အိပ္ရင္း မ်က္နွာက်က္ကို အေျကာင္းမဲ့ ျကည့္ေနမိတယ္။


ဖန္မီးအိမ္ရဲ့ အလင္းက က်မမ်က္၀န္းတည့္တည့္မွာက်ေနတယ္..ဒီမီးနဲ့ဆို ဒီညဘယ္လိုမွ
အိပ္မေပ်ာ ္နိုင္တာေျကာင့္ က်မမီးခလုတ္ထပိတ္လိုက္တယ္။ ျကိုးခလုတ္ကို လွမ္းဆြဲလိုက္တာနဲ့
မီးပိတ္သြားတယ္ဆိုေပမဲ့ မ်က္နွာက်က္က ဖန္မီးအိမ္ေလးက လွူပ္ရမ္းျပီး က်န္ေနဆဲပဲ..။
ဖန္မီးအိမ္က တကယ္ေရာခိုင္ခံ့ရဲ့လား ။နံရံနဲ့ တြယ္ကပ္စုပ္ယူထားတဲ့ မူလီေတြကေရာခိုင္ခ့့ံရဲ့လား။

ျပင္ပကေလ၀င္လာတာေျကာင့္ ဇာခန္းဆီးစေလးက တဖ်တ္ဖ်တ္လြင့္ေနတယ္။

မီးအိမ္မွာ ခ်ည္တြဲထားတဲ့ ျကိဳးေလးက ေလတိုက္တဲ့အခါ ဘယ္ညာလွူပ္ရွားသြားေလရဲ့...။
တကယ္လို့ အဲဒိဖန္အုပ္ေဆာင္းက က်မမ်က္နွာေပၚ ျပဳတ္မက်လာနိုင္ဘူးလို့ ဘယ္သူေျပာနိုင္လဲေနာ္..
က်မအေတြးနဲ့က်မ သတိထားမိသြားရင္း က်မကိုယ္ကို ဖန္အုပ္ေဆာင္းနဲ့ လြတ္တဲ့ေနရာေရြ့လိုက္တယ္။

တခါက က်မေရွ့မွာပဲ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ မီးအုပ္ေဆာင္းတစ္ခုနဲ့ ခိုက္မိလို့ လက္မွာအလွ်ားလိုက္ကြဲျပီး
ေသြးေတြ အမ်ားျကီးထြက္လာတယ္ .။ အဲဒိေသြးေတြျမင္ျပီး က်မမွာ မူးျပီးထိုးအန္ေနတာနဲ့
သူငယ္ခ်င္းေတြက က်မကိုျပန္ျပဳစုေနရတာျကံုခဲ့ဘူးတယ္။

အဲဒိညက က်မေမြ့ရာေပၚမွာ မအိပ္ပဲ ျကမ္းျပင္ဆင္းအိပ္ခဲ့တယ္။
ေနာက္ေန့က်ေတာ့ က်မေမြ ့ရာကို မီးအုပ္ေဆာင္းနဲ့ လြတ္တဲ့ေနရာေရြ ့ပစ္လိုက္တယ္။
ျပီးေတာ့ တအိမ္လံုးမွာ ရွိတဲ့ မီးဆိုင္းေတြအကုန္လံုး နားလည္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းကိုေခၚစစ္ ခိုင္းတဲ့အခါ
က်မသူငယ္ခ်င္းက က်မကိုနားမလည္သလို ျကည့္တယ္။
က်မအဲဒိမွာစျပီး မသိစိတ္ရဲ့ ေျကာက္ရြံ့ျခင္းကို စျပီး သတိထားမိသြားခဲ့တယ္။

က်မသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရွိတယ္..။ သူက်ေတာ့ အိမ္ေခါင္မိုးေပၚက သြပ္ျပားေတြကို အေျကာင္းမဲ့သက္သက္
ေျကာက္တတ္တယ္။ ေလတိုက္တဲ့အခ်ိန္ဆိုပိုဆိုးတယ္။ သူငယ္ခ်င္းရယ္ ျကည့္စမ္း..သြပ္ျပားေတြပ်ံလာျပီး
လူေတြကိုထိခိုက္မိရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲတဲ့...။ အဲအခ်ိန္ဆို သူက်မလက္ကို ခပ္တင္းတင္း ဆုပ္ကိုင္ျပီး
အိမ္ကိုျမန္ျမန္ေရာက္ေအာင္ ေလွ်ာက္ေလ့ရွိတယ္။ သူလက္ေတြက ေရခဲတုန္းလို ေအးစက္ေနတာ
က်မသတိထားခဲ့မိတယ္။

ျပီးေတာ့ ေနာက္တစ္ေယာက္ ...။ သူက်ေတာ့ ပန္ကာေတြကိုေျကာက္တတ္တယ္။
သူ့အိမ္က ပန္ကာမွာအုပ္ထားတဲ့ အုပ္ေဆာင္း၂ခုကို ခိုင္ေအာင္လို့တဲ့ သံျကိုးနဲ့တုပ္ထားတတ္တယ္။
မ်က္နွာက်က္ပန္ကာ မထားဘူး။ တကယ္လို့ ပန္ကာရဲ့ ဒလက္ေတြျပဳတ္ထြက္လာျပီး အရွိန္နဲ့
လူတစ္ေယာက္ရဲ့ ေခါင္း (သို့) ေျခလက္ေတြကို မေတာ္တဆ မထိခိုက္လာနိုင္ဘူးလားလို့ ေမးတဲ့အခါ
က်မ သူ့ကိုဟားတိုက္ျပီးရယ္ခဲ့ဘူးတယ္။။

ျပီးေတာ့က်မေတြ့ဖူးတဲ့တစ္ေယာက္...
သူက်ေတာ့ ပိုးဟပ္ေျကာက္တယ္.....ပိုးဟပ္ေတြ့တာနဲ့ နီးရာေနရာကို ခုန္ပ်ံျပီးတက္ေတာ့တာပါပဲ
ပိုးဟပ္ရဲ့ေျခေတြလက္ေတြကို အသည္းယားသတဲ့... ယူထားတဲ့ေမဂ်ာက ဇူး
တခါက ပိုးဟပ္ခြဲတဲ့ ပရက္တီကယ္အခန္းမွာ ပိုးဟပ္ကိုျကည့္ျပီး ထိုးအန္ေနလို့ သူငယ္ခ်င္းေတြ
က၀ိုင္းတြဲျပီး အျပင္ေခၚထုတ္ လာရတဲ့အထိပါပဲ..။

တကယ္တန္းးက်ေတာ့ လူေတြရဲ့မသိစိတ္ကေန လူေတြမသိပဲျဖစ္ေပၚေနတတ္တဲ့ ေျကာက္စိတ္
ဆိုတာ ရွိေနတတ္တယ္တဲ့..ေဆးပညာ စာအုပ္တစ္ခုမွာ က်မဖတ္ခဲ့ဘးူတာပါ....
ဒီလိုဆို က်မတို့ ျမန္မာနိုင္ငံမွာေရာ....................
လူမသိသူမသိ အေျကာက္ေရာဂါရေနတဲ့ လူေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားရွိေနျပီလဲ......
အေျကာက္တရားေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားဖိစီးေန ျကျပီလဲ .....
စိတ္ေမာစရာပါပဲေနာ္..................