အခန္း(၁)
..................
ဘယ္သူသိနိုင္မွာလဲ
နာက်င္ေနတဲ့ နွလံုးသားက
ရွင္သန္ျခင္းေတြကို
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျကိဳးမ်ွင္မ်ွင္ေလးနဲ့
သယ္ပိုးထားရတယ္ဆိုတာ..
ရွင္သန္ျခင္းေတြကို
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျကိဳးမ်ွင္မ်ွင္ေလးနဲ့
သယ္ပိုးထားရတယ္ဆိုတာ..
.....................
"ေမသူေဇာ္"
သူနာျပဳဆရာမတစ္ေယာက္တြက္လာျပီး သူမနာမည္ကိုေခၚလိုက္၏
ေဟာ...အလွည့္ေရာက္ျပီထင္..ထိုင္ခံုလက္တန္းကိုကိုင္လွ်က္ ေလးပင္စြာထလိုက္သည္
ကိုယ္တြင္သယ္ပိုး ထားရေသာကိုယ္၀န္ကို တယုတယ မကိုင္လွ်က္။
"ခင္ပြန္းသည္မပါဘူးလား" ဟုေဒါက္တာကေမးသည္။သူမရင္ထဲ စစ္ကနဲနာက်င္သြား၏
"ဟင့္အင္း "
သူမအသာအယာေခါင္းခါသည။္ ေဒါက္တာက သူမဗိုက္ကိုေျဖးညင္းစြာစမ္းလွ်က္
"ဘာေလးလိုခ်င္လဲေမသူ"
"ဘာေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ခ်စ္ရမွာေပါ့ ေဒါက္တာရယ္..ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္အေရးမျကီးပါဘူး"
ေဒါက္တာက သူမအေျဖကိုသေဘာတက်ျပံဳး၏
"အမ်ဳိးသားကေရာ ဘာေလးလိုခ်င္သလဲ.."
သူမမ်က္၀န္းတြင္နာက်င္ရိပ္ တို့လႊမ္းသြား၏
"ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူလဲခ်စ္မွပါ.."
ေယာင္၀ါး၀ါးနွင့္ စကားလံုးမ်ား အဆီအေငၚမတည့္စြာထြက္သြား၏ ။
ေဒါက္တာကသူမကိုတခ်က္လွမ္းျကည့္ျပီး လုပ္စရာရွိတာကို ဆက္လုပ္ေနသည္။
ခ်စ္ရေသာခင္ပြန္းသည္နွင့္ တစ္အိမ္တည္းေနသည္ဆိုေသာ္လည္း မဆံုျဖစ္တာျကာျပီ
စကားမေျပာျဖစ္တာလဲ ျကာျပီ။ သူမကအျမဲ အခန္ေအာင္းေနတတ္တာမ်ားသည္
လက္ထပ္ခါစေန့မ်ားတြင္ သူမဘ၀ကအရမ္းေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ့သည္။
သူသာသူမရဲ့ ဘ၀........
သူသာသူမရဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာ ခ်စ္သူခင္ပြန္း.......
သူ ့ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းက သူမရဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြျဖစ္သည္။
သူကထိုင္ဆိုထိုင္..ထဆိုထ..သူ ့အလိုက် အရာရာ ျငိမ္သက္ခဲ့တာ အဆိပ္မရွိတဲ့သိုးငယ္လိုမ်ဳိး..
သူမရင္ေသြးေလးရလာေတာ့ သူမသိပ္ေပ်ာ္ခဲ့ရသည္.အဲအခ်ိန္တုန္းကေရာ...
သူသိလွ်င္ေပ်ာ္လိမ့္မည္ဟု သူမအျကြင္းမဲ့ ယံုျကည္ထားခဲ့ဖူးပါသည္.။
"ကဲ..ကိုယ္၀န္ေဆာင္ အားတိုးေဆးကိုေကာင္တာမွာ ထုတ္သြားပါ..ကေလး
အေျခအေနအားလံုးေကာင္းတယ္..အခု၅လထဲေရာက္ျပီဆိုေတာ့..အသြားအလာအေနအထိုင္
ဂရုစိုက္ပါ..ေနာက္ဆိုလရင့္လာေတာ့မွာ.."
ေဒါက္တာေျပာေသာစကားမ်ားကို လိုက္မွတ္သားရင္းသူမေပ်ာ္ေနသည္..ယခုခ်ိန္မွာေတာ့
ဒီရင္ေသြးေလးက သူမရဲ့ဘ၀..သူမရဲ့အသက္ရွင္ရပ္တည္မွူ ျဖစ္တာခဲ့ျပီမို့...။
အခန္း(၂)
...............
ေမာင္ သိရဲ့လားဟင္
ေမာင့္စကားတစ္ခြန္းက
ကိုယ့္ရဲ့ အနာဂတ္ အိပ္မက္ေတြဆိုတာ..
ကိုယ့္ရဲ့ အနာဂတ္ အိပ္မက္ေတြဆိုတာ..
..........................
"ကုိယ္..ကေလးမလိုခ်င္ေသးဘူးေမသူ..မင္းလဲသိရဲ့သားနဲ့..ကိုယ္လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနခ်င္ေသးတယ္
ေနာက္၅နွစ္ေလာက္မွ ယူျကရေအာင္ေနာ္..ေမသူ.."
"ဒါဆိုအခုကေရာ...'"
သူမအထိတ္တလန့္နွင့္ ေမးသည္။
"အခုဒီကေလးကို...."
"ဟင္းအင္းးဆက္မေျပာပါနဲ့ေတာ့...ေတာ္ပါျပီ..ကိုယ္မျကားရဲလို့ပါ..."
ဒါဖခင္တစ္ေယာက္ရဲ့ ပါးစပ္ကထြက္လာတဲ့ စကားေတြတဲ့..အိုးးရက္စက္လိုက္တာ...
ရင္ေသြးေလးရယ္..သူရယ္..ကိုယ္ရယ္ဆိုတဲ့ ကိုယ္ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တဲ့ ဘ၀ေလးး။
ကိုယ့္ အနာဂတ္အိမ္မက္ေတြကို ရုိက္ခ်ဳိးရက္ေလျခင္း။
ထိုစဥ္ကျကားရေသာစကားတို့ကို သူမမယံုနုိင္စြာ ဆြံ့အေနခဲ့သည္
ဒါသူ့နုတ္ဖ်ားမွ ထြက္လာေသာစကားလံုးမ်ားျဖစ္သတဲ့...။သူမအတြက္အိပ္မက္ဆိုး တစ္ခုသာ
ျဖစ္လိုက္ခ်င္ေတာ့သည္။
မဟုတ္ဘူးးး အားယုတ္ေလွ်ာ့ရဲစြာ...ျငင္းမိသည္
လက္ထဲမွ ဖတ္လက္စစာအုပ္ကို သူမအာရုံ မရ...
"ဟင္းး"
သက္ျပင္းသဲ့သဲ့ခ်ရင္း ေခါင္းကိုေမာ့ကာစဥ္းစားေတြေ၀ေန၏
သူေျပာခဲ့ေသာစကားမ်ားကို ျပန္ေတြးရင္းသူ့အားနာက်ည္းရမလား...ေ၀ခြဲရခက္ေနသည္
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီရင္ေသြးကို မရရေအာင္ေမြးမည္..သူထံမွဒီလိုျကားရေသာေန့မွစကာ
သူမ သူ ့အနားကိုမကပ္ေတာ့။ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္အတိ ေဟာအိမ္ေလးမွာ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္စြာ
တည္ရွိေနသည္။ သူမဘာသာ အခန္းေအာင္းေနတတ္တာမ်ားသည္။ အရင္ကလို
သူ့အျကင္နာေတြက သူမအတြက္မခ်ဳိျမနုိင္ေတာ့။ သူနွင့္သူမအျကား ျဖိဳမရေသာတံတိုင္းတစ္ခု
သူကိုယ္တိုင္ ဖန္တီးခဲ့ေပျပီ ။ မျကာလိုက္ေသာ အခ်ိန္ေလးအတြင္း ဘ၀တစ္ခုမွာ
ေျခာက္ေသြ့စြာ အဓိပါယ္မဲ့ခဲ့ရေလျပီ ။
အခန္း(၃)
............
ေမာင္
အခ်စ္ျကီးလို့
အမ်က္ျကီးတတ္မွန္းသိေအာင္
မ်က္လံုးေလးတစ္ခ်က္ေတာ့ ၀င့္ျကည့္ခြင့္ေပးးပါ
အခ်စ္ျကီးလို့
အမ်က္ျကီးတတ္မွန္းသိေအာင္
မ်က္လံုးေလးတစ္ခ်က္ေတာ့ ၀င့္ျကည့္ခြင့္ေပးးပါ
....................
ေလးပင္ေနေသာ သူမကိုယ္သူမ ထိန္းရင္း ေလွကားအတိုင္းခပ္ေျဖးေျဖးတက္လာခဲ့သည္။
သူျပန္လာျပီထင္၏ ။ တံခါးေသာ့ဖြင့္သံ..ျပန္ပိတ္သံ...အိမ္ထဲ၀င္လာေသာ ေျခသံသဲ့သဲ့
သူမျကားေနရသည္။သူနွင့္ မ်က္နွာခ်င္းမဆိုင္ခ်င္ပါ။
ေလွကားကို ခပ္သြက္သြက္တက္ျပီး အခန္းေအာင္းေနရန္ ျကံလိုက္သည္..။
ေျခသံသည္ တေျဖးေျဖးနီးကပ္လာျပီး ေလွကားရင္းတြင္ရပ္သြား၏ ။
"ေမသူ"
ေနာက္ပါးဆီမွေခၚသံ
"......"
"အိပ္ေတာ့မလို့လားး"
"...."
"ကိုယ္အိပ္ခန္းထဲလိုက္ပို့မယ္"
"မလိုပါဘူးးေမသူကိုယ့္ဘာသာသြားနိုင္ပါတယ္.."
"ဘယ္ဟုတ္မလဲ...ကိုယ့္ရင္ေသြးေလးကို ကိုယ္ဂရုစိုက္ပါရေစ..ေနာ္.."
သူမ မဲ့ကာျပံဳးသည္။ သူမမ်က္နွာေပၚ သေရာ္ရိပ္တို့ ျဖတ္ေျပးသြား၏။
"ဘာစိတ္ကူးေပါက္လာပါလိမ့္ေနာ္...ေမာင္က ဒီကေလးကို ဂရုစိုက္ဖို့ သတိရေသးတာကိုးး"
"အဲလိုမေျပာပါနဲ့ ေမသူရယ္..ဒါကိုယ့္ရင္ေသြးေလးေလ..."
"ေမာင္..ေနေရာေကာင္းရဲ့လားးးစိတ္ေတြကေယာက္ကယက္ျဖစ္ေနတယ္ထင္ပ့ါ..
ေမာင္တို့ ေယာက်္ားေတြ ကိုယ္နားမလည္နိုင္ေတာ့ဘူး"
"ေမသူ ကိုယ့္ကို စိတ္ဆိုးေနတာလား"
သူမဘာမွျပန္မေျပာပဲ သူ့ကိုခပ္စိမ္းစိမ္းစိုက္ျကည့္ေန၏။
သူ ့ကို နာျကည္းေနမိျပီ..။မ်က္၀န္းမွမ်က္ရည္မ်ား ရစ္၀ိုင္းလာျက၏ ။
အခ်ိန္လြန္သြားခဲ့ျပီ..သူမနွလံုးသားက နာျကည္းစိတ္နွင့္ တဆတ္ဆတ္တုန္ခါသလို..
သူမ လည္ေခ်ာင္းထိတစ္ဆို့လွ်က္...အသက္ရွူလို့ပင္မ၀ေတာ့..။
"ေက်းဇူးျပဳျပီးးေမာင္ထြက္သြားေပးပါ..ကိုယ္နဲ့ေ၀းေ၀းေနေပးပါ..
ေတာင္းပန္ပါတယ္..."
"အိုေက..ေကာင္းပါျပီ..ေကာင္းပါျပီ.."
သူမကိုထိေတာ့မလိုဟန္ရွိေသာ သူ့လက္နွစ္ဘက္ကို ေလတြင့္ေ၀ွ့ရမ္း ရုတ္သိမ္းလိုက္သည္
ထို့ေနာက္ ေလွကားမွ တစ္ထစ္ျခင္း..တစ္ထစ္ျခင္းး သူဆင္းသြားသည္
သူထြက္သြားခ်ိန္မွ သူမစိတ္တို့ကိုေလ်ွာ့ခ်လိုက္သည္။
သူမစိတ္တို့ကိုေလွ်ာ့ခ်လိုက္သည့္အခ်ိန္တြင္ သူမတကိုယ္လံုးသည္ အရုပ္ျကိုးျပတ္လဲက်သြားခဲ့ေလေတာ့သည္..
သူမေနာက္ဆံုးသိလိုက္သည္က သူမေလွကားေပၚမွ ဒလိမ့္ေခါက္ေကြးးလဲက်..
သူ၏ စိုးရိမ္တျကီးေခၚသံ...
ထို့ေနာက္ အားလံုး တိတ္ဆိတ္ ေမွာင္မိုက္စြာ...လႊင့္ေျမာလ်ွက္......။
ဆက္ရန္.....
3 comments:
အက္စစ္၀ိုင္ကို ေစာင့္ဖတ္ေနပါတယ္ဗ်ာ..
yu ya
သယ္ရင္းေလးးးးးးးးးးးးးးးး
ဆက္ရန္ေမွ်ာေနတယ္ေနာ္
ခ်စ္တဲ့
ျမဴးေလး
ေအာင္မယ္ေလး
ႀကာက္စရာႀကီးပါလား
ကြာရွင္းေပးပါတဲ့....
မလုပ္လိုက္ပါနဲ႔
မျဖစ္ႏိုင္ဘူး....ဟီးဟီး.။
ခင္မင္စြာျဖင
စည္သူ။့္
Post a Comment